Ασφαλώς ο πεζός δεν είναι άμοιρος ευθυνών, όσον αφορά στην εμπλοκή του σε κάποιο τροχαίο ατύχημα, εφόσον αυτό προκλήθηκε με δική του υπαιτιότητα ή έστω συνυπαιτιότητα.
Τα ελληνικά Δικαστήρια, εφαρμόζοντας τις διατάξεις του Κ.Ο.Κ., έχουν κρίνει ότι τυγχάνει αποκλειστικά υπαίτιος τροχαίου ατυχήματος πεζός που διέσχισε το οδόστρωμα ενώ υπήρχε απαγορευτική ένδειξη σηματοδότη (βλ. ΕφΑθ 2214/1978, ΜΠρΘεσς 20222/2001).
Σε περίπτωση όπου ο πεζός κατέρχεται στο οδόστρωμα ανέλεγκτα, δίχως προηγουμένως να έχει υπολογίσει την ταχύτητα και την απόσταση των διερχόμενων οχημάτων, έχει κριθεί νομολογιακά ότι η υπαιτιότητα του πεζού είναι υπέρτερη αυτής του οδηγού του αυτοκινήτου, εφόσον επέλθει τροχαίο από τη αμελή συμπεριφορά του πεζού (βλ. ΕφΑθ 5436/1986, ΜΠρΘες 6212/1987).
Αντίθετα, καταλογίζεται συνήθως αποκλειστική υπαιτιότητα στον οδηγό του αυτοκινήτου, όταν το τροχαίο ατύχημα επήλθε ενώ αυτός εκινείτο με υπερβολική ταχύτητα, παρασύροντας πεζό σε μη σηματοδοτούμενη διάβαση. Κι αυτό γιατί, σύμφωνα με την διάταξη του άρθρ. 19 παρ.1, 3 του ΚΟΚ, κάθε οδηγός οδικού οχήματος υποχρεούται να μειώνει την ταχύτητα του οχήματος του όταν οι περιστάσεις το επιβάλλουν, ιδιαίτερα δε κατά τις νυκτερινές ώρες, αν πεζοί που βρίσκονται στην τροχιά του καθυστερούν να απομακρυνθούν.
Ιδιαίτερα λαμβάνεται υπ’ όψιν από το Δικαστήριο το σημείο της διάβασης όπου επήλθε η σύγκρουση: σε περίπτωση που ο πεζός έχει ήδη διασχίσει το μεγαλύτερο μέρος της διαγραμμισμένης διάβασης, κρίνεται ότι κατά τη στιγμή που κατήλθε από το πεζοδρόμιο σε αυτή, τα αυτοκίνητα βρίσκονταν σε ικανή απόσταση, ώστε, κινούμενα εντός των προβλεπομένων ορίων ταχύτητας, να είναι δυνατόν ο οδηγός τους να αποφύγει τη σύγκρουση με τον πεζό.
Ενδιαφέρουσα περίπτωση αποτελεί η υπ’ αριθ. 132/2012 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, διά της οποίας απαλλάχθηκε πλήρως ο οδηγός αυτοκινήτου που παρέσυρε πεζό ψυχικά ασθενή και ανίκανο προς καταλογισμό, τραυματίζοντάς τον θανάσιμα. Το Δικαστήριο έκρινε ως αποκλειστικά υπαίτια την εταιρεία φύλαξης και εποπτείας του θανόντος.
Διά της υπ’ αριθ. 1455/2012 απόφασης του Αρείου Πάγου, υποστηρίχθηκε ότι για την κατάφαση συνυπαιτιότητας πεζού που παρασύρθηκε από αυτοκίνητο, ενώ διέσχιζε τη διάβαση, δεν αρκεί να αποδειχθεί ότι ο πεζός δεν εκινείτο γρήγορα. Άλλωστε, η διάταξη του Κ.Ο.Κ., όπως την περιγράψαμε πιο πάνω, επιβάλλει στον πεζό να διασχίζει το οδόστρωμα χωρίς βραδυπορία, δεν τού επιβάλλει όμως ρητά να κινείται γρήγορα.
Συμπερασματικά, εντοπίζουμε τόσο στη νομοθεσία, όσο και στη νομολογία των ελληνικών Δικαστηρίων, μια σταθερή βούληση στάθμισης της ευθύνης κάθε εμπλεκόμενης πλευράς σε ένα τροχαίο, εξετάζοντας τις συνθήκες υπό τις οποίες αυτό επήλθε.
Έτσι, πέραν της συμμόρφωσης στις υποδείξεις των σηματοδοτών και των τροχονόμων, δίδεται μεγάλη έμφαση στην προσοχή που οφείλει να επιδεικνύει τόσο ο οδηγός όσο και ο πεζός όταν κινείται.
Βλέπουμε στις ανωτέρω αποφάσεις να αναγνωρίζεται συνυπαιτιότητα σε εμπλεκόμενο παράγοντα τροχαίου ατυχήματος ο οποίος, μολονότι δεν προέβη σε εξόφθαλμη παράβαση κάποιου κανόνα οδικής κυκλοφορίας, ωστόσο θα μπορούσε να είχε αποφύγει το τροχαίο, εφόσον επεδείκνυε την προσήκουσα προσοχή.